Kimseye ana rahmine düşerken “dünyanın ışığını görmek ister misin?” diye sorulmuyor. Hepimiz öyle ya da böyle hayata ağlayarak dünyaya gözlerimizi açıyoruz. Sonra küçük bedenimiz, hayal dolu dünyamızla büyümeye koyuluyoruz. Hem de nasıl bir büyüme çabası içine girerek!
Hatırlıyorum da ilkokulda ortaokulu, ortaokulda liseyi ve bununla devam ederek bir ilerisinin tamamlanmış olmasını isterdim. Ama neden isterdim bilmezdim. İnsan fiziksel olarak büyüse de küçük bedeninin içindeki hayal dünyası sanırım, soru ve ünlem işaretlerine dönüşüyormuş. Hepimiz zannediyoruz ki büyüyünce her şey tamamlanacak, her şey düzene girecek, ama öyle değilmiş…
Hayatınızda ne yaşadığımızdan çok yaşadıklarımızdan çıkarttığımız anlamlar önemli imiş. Zamanla çıkartmaya çalıştığımız anlamlar kişisel olarak sorgulamalara, arayışlara belki de belirsiz duygu karmaşasına sürüklüyor bizi. Bence önemli olan fiziksel olarak büyümekle birlikte hayata olan farkındalık derecemizin ölçüsü. Hayata ne için geldiğimizin farkında oluyor olmamız ağır bir yük. Çünkü bu bizi daha fazla düşünmeye daha fazla karmaşık duygulara içine hapsediyor. Asıl önemli olan bu düşünce karmaşıklığında hayata karşı duruşumuzu koyarak ne istediğimizi biliyor olabilmemiz.
Haydi, hep beraber düşünelim. Madem bize sorulmadan dünyaya geliyoruz. O zaman hayatımızı önceliklerimize ve tercihlerimize göre şekillendirebilme lüksümüz elimizde. Evet Dünya’nın bir düzeni hepimizin yaşayacağı bir kaderi var. Ancak Yaratan bizlere belirli sınırlar içinde bunu yaşayabilme hakkını vermiştir.
Artık bir ilerisini istemiyorum büyümek için. Sade ve sadece mutlu ve huzurlu olduğum yerde olabilmeyi diliyorum. Ne çok büyümek istiyorum, ne de çok hayatla yarışmak. Sadece kendimle, kendime daha çok şey katarak yaşamaktır istediğim. Peki ya sen, hala büyümek mi istiyorsun küçük?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder